Van Liesbeth van Aalst, lid van de Adviesraad Cliëntenbelangen en werkgroep lid Medezeggenschap Jeugd GGz
Inspraak door een andere manier van kijken dat kan. Ook voor een groep die anders toch achter z’n oor krabt; hoezo medezeggenschap, wat is dat?
'Deze jongeren zeggen hier zoveel, puur uit hun hart, even zonder smartphone'
Hmm, het kan niet anders dat je er zelf ook even heel stil van wordt.
Want waar je naar op zoek was, gebeurt hier gewoon vanzelf.
Op zo’n avond, zelden zoveel kracht en moed gezien.
Met een open ontvangst, voor het gebouw werd je al verwelkomt.
En dan komt het los, alle vreugde en sores wordt gedeeld, en het gaat aan een stuk door.
Jongeren aan de praat over wat hen bezighoudt.
Maar vooral wat daaraan voorafging, deze jongeren hebben geen rustige levens geleidt.
Alles komt op tafel, in alle openheid met elkaar. Ieder neemt de kans om dit ook te doen.
Zelf ben ik de uitgenodigde bezoeker, dat is de reden dat ik hier vanavond ben. Als toeschouwer dus, de anderen komen om te vertellen. Een avond bij Focus.
Deze geeft jongeren een anonieme kans, je verhaal vertellen en gehoord worden.
Vooral dit te delen, ook al is het maar met een woord, dat is al genoeg.
Steun van anderen geven en ontvangen, dat is er ook genoeg.
Medezeggenschap betekent meestal dat je in een raad zit. Je laat anderen weten wat je ervaringen zijn en geeft tips. Om mee te denken met het toekomstige beleid. Maar daarvoor lopen jongeren niet echt warm. Dat is niet hun ding. Iets wat hen raakt, daar raken ze wel enthousiast voor.
Gewoon vertellen wat je gemist hebt in de behandeling, face tot face, dan wordt het opeens wel allemaal genoemd. Hier ontstaat een soort nieuwe medezeggenschap, zonder echte vergadering maar met een live meetpoint.
Deze directe ontmoeting, persoonlijk, zonder oordeel, luisteren, elkaar waarderen. Het werkt.
Maar eerst nog even een update van de entree van dit bijzondere pand. Eerst klopt het nog wel bij de verwachting van een jongerencentrum, met name door het portaal. Ook al lijkt het aan de buitenkant nog op een heel doodgewoon kantoor, in een rijtje tussen andere saaie kantoren. Eenmaal binnen treed je ineens in een hele andere wereld. Alsof je een soort artistieke jungle binnenkomt, het is gezellig! Schilderijen, posters maar vooral die hele slingertuin aan planten. Ik wel dat de gedachte in me opkomt, wie verzorgt dit zo mooi, dit moet heel intensief werk zijn lijkt mij. Deze prachtige binnentuin om open gesprekken een echte kans te geven.
Misschien is dat de magie dat er zo open met elkaar van alles gedeeld wordt.
Er komt zoveel bij hen naar boven. Het zijn jongeren die voor hete vuren hebben gestaan. Er zit zoveel in. Waar bleven de instanties en mensen die toegezegd hebben je te willen helpen? Niet een keer, maar op meerdere momenten in zo’n persoonlijk verhaal.
Het waren vaak goede bedoelingen waar je uiteindelijk niets aan had.
Deskundigen die vooral geloofden in hun eigen verhaal en niet de jouwe.
De signalen, nu eens andere hulp nodig, waren er gewoon al. Ze werden gewoon genegeerd. De hulpverleners werkten vooral met hun eigen programma en luisterden niet echt naar het verhaal. Terwijl diegene op dat moment dringend hulp nodig had! Noodsignalen werden niet opgepakt!
Wie luistert er nu echt………
Had eigenlijk ook gewoon de titel van dit verhaal kunnen zijn. Er is nog zoveel te doen. Medezeggenschap op deze manier. Om de jongere te laten vertellen, gewoon het woord geven en het komt los. Mijn rol was vooral aanwezig zijn en geraakt te worden door de verhalen. En dan komt de vraag naar boven: hoe kun je deze jongeren bereiken zodat je hun ideeën en ervaring in kunt zetten in de hulp en de behandelaren het oppakken.
Adviesraad De Kern/Jeugd GGZ wil heel graag meer inspraak van de jongeren en hier lag het gewoon op tafel. Wel anoniem, juist prima, openheid komt dan vrijwel direct. Wat kunnen de maatschappelijk werkers en Jeugd GGZ hulpverleners hier veel van leren. Ze zouden hier ook aanwezig moeten zijn en dan alleen als toeschouwer. Volgens mij sta je dan heel anders in je werk, minder navelstaren en tunnelvisie. Maar dat vind ik, als lid van de Adviesraad voor Jeugd GGZ, onderdeel van de Dimence Groep.
Maar ik geef het in ieder geval wel door aan de Adviesraad, deze andere wijze van benaderen.
Gewoon luisteren wat een jongere tegen kan komen in het leven. Je krijgt zo genoeg seintjes door gewoon anders te luisteren. Dit nodigt uiteindelijk vanzelf uit tot een andere manier van aanpak. Dat lijkt mij, en ook al is het maar voor een paar jongeren, al goed genoeg.
Echt helpen gaat verder dan een standaard aanpak, er kan zoveel achter zitten! Eerst luisteren en dan er iets mee doen!
Daarna kun je pas goed helpen, niet om je eigen behandeling te promoten, zegt mijn kritische blik. Zo mogen we als Adviesraad/cliëntenraad ook wel eens naar de hulpverleners kijken.
Iedere jongere heeft recht op gelijke kansen in het leven. Deze hulpverleners bieden vaak te weinig kans om dit daadwerkelijk om te zetten in maatwerk. Daar heeft iedere jongere recht op.
Het is geen vraag maar een statement, doe er wat mee!
Als lid van de Adviesraad De Kern/Jeugd GGZ mag je dat zeker zeggen.
Blijft nog een hele andere vraag over! Want de goede sfeer in deze prachttuin blijft overuren draaien. Wie verzorgt toch deze fraaie anonieme plantentuin, ergens in Zwolle. Prachtig, wat een mooie sfeer om je verhaal te doen. Je samen te voelen met anderen in een soort van zelfde schuitje. De eerste stappen zijn allang gezet, de woorden kracht en moed horen we van de jongere zelf!
Elke vijf minuten komen deze en andere krachtige woorden terug in de verhalen van deze jongeren van 16 tot 30 jaar.
